Ik zie dat er heel veel uitsluiting plaatsvindt onder jongeren.
En dat heeft verschillende oorzaken.
De ene keer gebeurt het al op school, de andere keer in het gezin...
En dat soort jongens die zijn eerder geneigd om het criminele pad op te gaan.
En wat ik probeer te doen, is juist om ze weer bij de samenleving erbij te betrekken.
Om ze te laten ervaren dat wat zij doen een positieve invloed heeft.
Niet alleen op de samenleving, maar vooral ook op hun zelfvertrouwen.
Want ik denk, dat als jij weer mens wordt of contact met jouw menselijkheid maakt, dat dat maakt dat je ook beschermd wordt om niet het criminele pad op te gaan.
Boodschappen doen voor ouderen, koken voor ouderen...
En als je die samenbrengt dan zie je dat zo'n oudere ook zo'n jongere gewoon kan corrigeren.
Van: "Hé jong, kijk me eens aan als je tegen me praat."
En zo'n jongen wordt niet boos, omdat hij denkt: "o nee, dat is een oudere mevrouw."
Daar gaat ie geen grote mond tegen geven.mMaar hij denkt daar wel aan.
En zo leer je iemand ook in stapjes om empathisch te zijn.
En dan voelt hij ook van: "o, ik heb het verschil kunnen uitmaken door een handeling, wat fijn!"
"Wat een fijn gevoel is dat."
Bij ons thuis stond de deur open voor iedereen.
Het maakte niet uit wie of wat je was.
En zo hadden we ook een huisvriend die heel beperkt was.
Maar hoe mijn ouders met hem omgingen, gewoon volwaardig.
Waar hij door de samenleving vaak niet begrepen werd, of dat ze alleen maar zagen als hij zich afwijkend gedroeg, zagen mijn ouders... ja...wie hij al in potentie kon zijn.
En dat maakte dat dat stuk weer naar boven kwam.
En dat merk ik dus ook bij die jongeren.
Dan krijg je dat ook terug.
Wat ik jongeren meegeef, is dat ze zichzelf moeten blijven te allen tijde.
En daarom is het belangrijk dat je weet van: het verleden dat kan je niet veranderen.
De toekomst wel en dat begint in het heden.
Dus het is aan jou om daar keuzes in te maken.
En elke dag kan je weer opnieuw kiezen.
Het heeft altijd zin, want jij doet er gewoon toe.
