Gaan we het licht aan maken en dan gaan we er weer een mooie dag van maken.
Ik ben Ingrid Buskens.
Ik ben sinds '89 werkzaam in deze bajes.
Ik ben werkmeester op een textielzaal.
We hebben een verschil tussen mogen werken en moeten werken.
De gevangenis die moet werken, het huis van bewaring mag werken.
We zijn nu bezig met een pilot met het geven van certificaten.
We doen in eerste instantie een intake.
We doen een zelfbeoordeling.
En dan wordt fase 1 afgesloten.
En vervolgens als ze zeggen "ik wil doorgaan voor fase twee", dan gaan we echt inhoudelijk op het werk kijken.
Hoe doet hij zijn werk?
Hoe gaat hij om met materialen?
En als hij het uiteindelijk goed doet, kan hij een certificaat hiervoor krijgen.
Een certificaat dat buiten de inrichting erkend is door de brancheorganisaties.
Die doen hier aan mee.
Dus het is wel heel belangrijk voor hun dat zij hieraan kunnen deelnemen.
Kijk, nou gaat hij terug.
En we noemen dat een retourtje.
Weet je, je leert ze om weer te resocialiseren.
Om weer terug te gaan in de maatschappij.
Dan kunnen ze buiten werken in plaats van dat ze terugvallen in het criminele circuit.
Voorheen was het gewoon uitzitten en hup de straat op met een grote vuilniszak.
En dat was het dan.
Met het gevolg dus dat we ze een paar weken of een paar maanden daarna weer terugzagen.
En nou wordt er echt gewerkt van binnen naar buiten.
Dus binnen al zorgen dat je buiten een betere kans krijgt op de arbeidsmarkt.
Er zijn mensen die in eerste instantie echt heel rebels waren en niet willen.
En op een gegeven moment, met name de mensen die langer moeten blijven die dan toch tot inkeer komen van: "ja, maar dit wil ik helemaal niet".
"Ik wil hier helemaal niet meer zijn."
En dan toch langzaamaan en beginnen te werken en werken aan die pilot voor dat certificaat.
En dan denk ik van "ja, dat is mooi".
En daar doe je het voor.
Dat je mensen toch zover kunt krijgen dat ze, ja, die draad oppakken.
En dan hopen dat ze nooit meer terugkomen.
