Ook een rimpeling heeft effect

“Laten we zeggen dat ik het niet vind kunnen dat je extern uitdraagt dat je gelijke rechten hoog in het vaandel hebt staan, maar dat je die intern totaal niet naleeft. Ik geloof in een betere wereld en dat ik daaraan kan bijdragen, ook al lijkt die bijdrage soms klein. Dat komt beter tot zijn recht bij de overheid; daar werken mensen die het goede willen behouden en het slechte beter willen maken. En in principe kun je daar ook de discussie aangaan. En dat doe ik graag: ik maak zaken bespreekbaar en zeker als het om vrouwenrechten gaat. Behalve Rijksambtenaar ben ik ook burger, dus als burger neem ik ook mijn mening mee. Naast mijn visie en kennis als ambtenaar.

Bij het OM ben ik op mijn plek. Er heerst hier een goede sfeer, de man/vrouw verhouding lijkt me goed en er is zelfs een plaatsvervangend hoofdofficier van Justitie onlangs uitgeroepen tot ‘Legal Woman of the Year’, voor het eerst een OM’er!”
 

Venijnig, subtiel slecht

“Soms is het echt schokkend om te zien hoe slecht vrouwen behandeld kunnen worden op de werkvloer, gewoon hier in Nederland. Pas als je erop gaat letten, zie je het. Het kan soms venijnig subtiel zijn. De ongevraagde adviezen van mannen om ‘toch even een net colbertje aan te doen’ als je naar het MT gaat, pas promotie krijgen als je aangepapt hebt met de mannelijke baas, reacties als je zwanger bent: ‘Zwanger? Oh nou dan houdt het voor jou carrièretechnisch gezien hier wel op, ja’. Die laatste opmerking werd trouwens net zo makkelijk aan mannen gegeven. Dat kan echt niet. Emancipatie behoeft aandacht, ook in Nederland.

Maar ik kan echt bijna huilen als ik denk aan de abortuswetgeving in Amerika. Hoezo heeft iemand anders het voor het zeggen over jouw vrouwelijke lichaam? Wie bepaalt dat? Volgens mij heeft iedereen recht op zelfbeschikking. Wat dat betreft kan Nederland ook nog wel wat doen aan de toegankelijkheid van sterilisatie. Dat is voor de man vaak makkelijker vergoed en snel te regelen. Voor vrouwen daarentegen, worden allerlei blokkades op de weg geworpen. Het wordt ze ontmoedigd, ze moeten gesprekken voeren ‘of ze het wel zeker weten’ en uiteindelijk beslist een ánder of ze wel of niet gesteriliseerd mogen worden.”

Het is aan mij, het is aan jou

"Ik zit – vanuit mijn vrouwennetwerk en mijn werk – aan veel verschillende overlegtafels. Het is aan mij om zaken aan te kaarten. Je bereikt natuurlijk niet altijd wat je wilt, maar als ik alleen al mensen aan het denken heb gezet, is er al iets bereikt. Dan heeft mijn steen tóch een rimpeling in de vijver gegeven, zodat er misschien later effect is. 

Als er vrouwen bij mij komen voor advies, dan probeer ik vooral praktisch advies te geven. Iets waar je nu iets aan hebt. Heb je nu baat bij een weerbaarheidstraining, omdat je daardoor een gesprek durft aan te gaan? Dan is dat wat ik adviseer en niet een mening zoals ‘vrouwen zouden dat niet nodig moeten hebben’. 

Dat geef ik ook mijn achttienjarige dochter mee. Dat zelfbeschikking en je stem laten horen belangrijk zijn. Dat je bijvoorbeeld eerst je eigen woning gaat zoeken en dan pas gaat samenwonen.”